Ik was verslaafd.

Niet alleen aan middelen, maar aan verdoving. Aan niet voelen.

Jaren van pijn, verlies en trauma hadden me kapotgemaakt vanbinnen. Het was makkelijker om te verdoven dan om te voelen. Mijn verslaving was geen keuze, het was mijn manier om te overleven in een wereld waarin ik me nergens thuis voelde.

Ik vulde mijn dagen met alcohol en morfine, omdat ik de leegte anders niet aankon. Ik duwde iedereen van me af. Mensen die om me gaven hield ik op afstand, omdat ik zelf niet meer wist wie ik was of waarom ik er nog was.

Elke dag voelde hetzelfde. Wakker worden met een lichaam dat zwaar aanvoelde. Niet meer weten of het ochtend of avond was. Me schamen voor wie ik was geworden. Ik keek in de spiegel en zag iemand die ik niet meer herkende. Ik voelde me kapot. Onzichtbaar. Alsof ik al dood was, maar mijn lichaam het niet doorhad.

Dat was mijn dieptepunt.

Ik had mezelf verloren. Geen hoop, geen toekomst. Alleen die automatische piloot die me nog net overeind hield.

Tot die ene dag.

Ik zei tegen een hulpverlener: “Als jij mijn hoofd tot rust kan brengen, stop ik per direct met alles.”

Ze keek me aan en antwoordde: “Dat kan ik je niet beloven. Maar ik wil je wel vragen of je mij een kans geeft om dat samen te bereiken.”

Dat brak iets in mij open.

Ik hoorde mezelf zeggen: “Nog één keer dan. Maar dit is écht de allerlaatste keer.”

Dat moment trok me langzaam uit mijn donkerste dromen. Niet in één rechte lijn, maar stap voor stap. Met vallen en opstaan. Met leren voelen. Met opnieuw leren leven.

Ik begon mezelf stukje bij beetje terug te vinden. De vrouw onder de pijn, de kracht onder de schaamte.

Vandaag draag ik mijn verleden niet langer als last, maar als kracht.

Ik weet hoe het voelt om gebroken te zijn.

En ik weet hoe het voelt om weer rechtop te leren staan.

Ik ben Eliza. Geliefde vrouw van Jeremy en trotse hondenmama van ons hondje Binkie.

Hij kruipt elke ochtend tegen me aan, alsof hij wil zeggen: “Ik ben er.”

En Jeremy — mijn rots in de branding — herinnert me elke dag eraan dat liefde niet altijd zacht hoeft te zijn, maar wel echt. Bij hem mag ik leunen, vallen, opstaan.

Vandaag leef ik vanuit rust, vrijheid en verbinding.

En dat gun ik de vrouwen die ik begeleid.

Vrouwen die ooit dachten: “Ik red het niet meer.”

Vrouwen die willen stoppen met overleven, en eindelijk willen léven.

Ik ben het levende bewijs dat herstel, stabiliteit en vrijheid mogelijk zijn.

Dat je niet voor altijd hoeft te blijven waar je bent.

Dat zelfs uit de donkerste stukken iets nieuws kan ontstaan.

Dat noem ik Eindeloos Krachtig.